Het lag voor de hand dat het eens een keertje fout zou gaan, het was slechts een kwestie van tijd. Kinderen in de buurt van een hardwerkende parketteur laten spelen is niet altijd een goed idee. Het was afkomstig van meneer de huiseigenaar die eigenlijk aan zijn vrouw beloofd had dat hij de kleine wel zou bezighouden en hem niet in de buurt van de parketlegger zou laten. Maar kleine kinderen zijn vindingrijk en deze doerak van amper twee jaar heeft voor zijn gevoel de kleuterschool al doorlopen en is nu toe aan een nieuwe uitdaging.
Zodra vader zijn ogen weer op het scherm van zijn mobieltje heeft laten rusten, is de kleine alweer ontsnapt en beweegt zich nu op zijn plastic driewieler richting het verboden gebied. Keurig netjes blijft hij achter het rood-witte lint dat vader nog zo vakkundig tussen een tafelpoot en de leuning van zijn luie stoel heeft gespannen. Het houdt de kleine eventjes tegen, maar na een korte inspectie ziet hij toch kans om deze provisorische hindernis te omzeilen.
Hij kan er simpelweg onderdoor! Vanuit je linkerooghoek zie je de eenzame fietser behoedzaam naderen. Alleen het gepiep van het plastic vehikel verraadt zijn locatie. Voor je het goed en wel in de gaten hebt, heeft hij al een lijmkam in zijn handjes die hij na een korte inspectie in een volle lijmemmer laat vallen.
Zo’n lijmkam is best wel scherp en hij heeft zich in zijn duim geprikt. Van schrik zet hij de driewieler direct in z’n achteruit en botst daarbij tegen de poot van de zaagtafel. Zoals verwacht zet hij het op een janken. Vader is intussen wreed ontwaakt uit zijn mobiele coma en slalomt zich haastig een weg door de opgestapelde meubels en struikelt daarbij over het afzetlint. Hij valt op zijn buik met zijn volle gewicht op het stuurtje van de driewieler en hapt naar adem. Zijn linkerhand belandt in de openstaande lijmemmer en hij snijdt zich daarbij aan de lijmkam die de kleine er net vakkundig in heeft laten vallen. De lijm in de emmer kleurt langzaam rood.
Lees ook: Helpende handen
Intussen ben je opgestaan en kijkt je verschrikt naar het slagveld. Als een ware Florence Nightingale trek je de kleine van de driewieler waarbij hij met zijn beentje achter de trapper blijft haken. De trapper blijkt toch sterker dan het broze kinderbeentje en samen maak je kennis met een deel van de reeds voorgelijmde vloer. Het kereltje heeft nu een soort gel in zijn verwarde haar en jij beschikt plots over een werkbroek met eenzijdige aantrekkingskracht. Intussen krijst het kind dwars door je oorbeschermers heen en vecht zich uit je houdgreep. Vader doet verwoede pogingen jullie allebei van de grond te rapen en laat zijn mobieltje daarbij in de lijmemmer vallen.
De situatie lijkt onhoudbaar en leidt tot regelrechte wanhoop bij alle zielige betrokkenen. Op dat moment komt moeder de ruimte binnen, probeert haar gezicht in de plooi te houden en plukt alle slachtoffers vakkundig van de vloer.
Je kunt die mannen ook geen moment alleen laten…
Tekst: Ruud Stam